WATCHING MAGAZINE Nummer 4 // 2023
Nummer 1 verschijnt in maart 2024

Artikelen

Image

We want Candy

Tekst Melinda Braaksma Foto's Jaeger-leCoultre en Carin Verbruggen

Vijftien jaar geleden prijkte Candy Dulfer op de cover van de allereerste Watching. In het bijbehorende interview vertelde ze dat ze nooit haar droomhorloge zou kopen, ‘want dat kostte wel duizend gulden!’ “Ik kom nu eenmaal uit een gezin waar het geen vetpot was. Maar nu Jaeger-leCoultre mij gevraagd heeft merkambassadeur te worden, krijg ik mijn favoriete horloge zomaar cadeau!”

Candy Dulfer de nieuwe ambassadeur van Jaeger-leCoultre

artikel0210img01

Het eerste wat opvalt aan Candy, als ze me opwacht in het Grand Café waar we hebben afgesproken, is dat ze geen horloge draagt. “Die is even voor reparatie terug naar Jaeger. Ik heb het horloge dag en nacht om, maar waarschijnlijk heb ik bij het laatste optreden iets te enthousiast in mijn handen geklapt en ging het bandje eraan. Maar ze weten het hoor, bij Jaeger, dat ik een wildebras ben”, lacht de succesvolle saxofoniste een beetje beschaamd. “En ik ben er juist zo heel erg blij mee! Ik heb nu de stalen, maar ik krijg uiteindelijk een witgouden! Ik droom al sinds mijn tienerjaren over de Reverso. Als puber liep ik al met een nep-Reverso rond, denkende dat een echte toch nooit binnen mijn bereik zou komen. Het was dus heel toevallig dat Jaeger-leCoultre mij nu juist benaderde om hun ambassadeur te worden.”

Precious Time (Van Morrison)

In de 26 jaar van haar roemrijke carrière ontwikkelde Candy Dulfer zich van een ‘enthousiaste puber en onzekere twintiger tot een zelfbewuste vrouw, die het leven naar mate ze ouder wordt steeds leuker gaat vinden.’ “Ik leef elke dag alsof het mijn laatste is. Letterlijk. Ik geniet.” In haar rol als ambassadeur is ze beschikbaar voor interviews en fotoshoots en geeft ze regelmatig acte de presence op evenementen en Meet & Greets met Jaeger-leCoultre fans. “Ik vind het een compliment als mensen tijd met me willen doorbrengen. Dat doe ik ook als een vriendin belt en ik net op de bank lig in mijn joggingbroek. Dan ga ik toch! En de samenwerking met Jaeger is erg prettig. In de toekomst willen we ook graag samen iets organiseren. Een muziekevenement voor een goed doel lijkt me erg leuk. Helaas heb ik daar nu geen tijd voor. Ik ben veel op tournee en geef daarnaast entertainmentadvies aan clubs en restaurants. Ik zie natuurlijk de hipste plekken ter wereld, én ik weet hoe je mensen moet entertainen. Ik vind het uitdagend om te proberen de uitgaansscene in Nederland naar een hoger plan te tillen. Dus ik adviseer clubeigenaren over de muziekkeuze, het tijdstip waarop ze wat moeten draaien, het volume, hoe ze de zaal kunnen aankleden… Eigenlijk heb ik daar natuurlijk helemaal geen tijd voor, maar zo gaat het bij mij nou altijd. Ik heb te veel energie.”

Funny How Time Flies When You’re Having Fun (J. Jackson)

“Ik ben nu veertig en ik geniet steeds meer. Maar het leven gaat wel snel! Soms zegt mijn moeder (Candy’s manager, red.) iets over een evenement toen en toen en dan weet ik dat gewoon helemaal niet meer. Er is ook zoveel gebeurd.

In de jaren ’90-’95 was ik een tiener. Mijn grote droom was om te spelen in het Bimhuis en in Paradiso. Toen ik succes kreeg en opeens op de wereldpodia speelde, dacht ik alleen maar ‘dit kan nooit lang duren. Ik ben nog lang niet goed genoeg.’ Ik was heel Calvinistisch en ontzettend zenuwachtig dat ik door de mand zou vallen. De laatste jaren ben ik daar langzaamaan mee gestopt. Ik ben zekerder geworden.

Nu probeer ik op mijn beurt om jong talent te stimuleren. Elke vrijdag organiseren we ‘Club Dauphine’, een jamsessie in restaurant Dauphine waar ik al de nodige talenten heb ontdekt. Veel leuker dan die talentenshows op tv! Ik vind dat je bij een optreden pas ziet of iemand voor dit vak geschikt is, want optreden is het leukste wat er is. Dus ik neem ze mee op toer. Als ze zich staande houden, weet ik dat het goed zit. Een leraar ben ik overigens niet, ook niet voor de kleintjes. Hoe kan ik een zesjarige nou vertellen dat hij moet oefenen, als ik zelf ook nooit oefen…”

Time Is On My Side (Rolling Stones)

artikel0210img03

“Dat heb ik vaak op sessies gespeeld. Erg mooi. Ik ben trouwens sowieso gek op de Stones, vooral het nummer waarop Sonny Rollins meespeelt op saxofoon, ‘Waiting on a Friend’. Time is on my side, tja, ik ben nu veertig. Het gaat echt snel allemaal. Gelukkig heb ik een jongere vriend. En twee ouders die echt de ‘eeuwige jongeren’ zijn. Je kunt altijd nog bejaard doen. Ik ben erg op de toekomst gericht. Mijn grootste nachtmerrie is bijvoorbeeld dat ik in een tijdmachine twee jaar terug zou worden gezet. Met een oude versie van de iPhone, oude tv-kanalen. Dat heb ik echt van mijn ouders. Ze zijn rond de zeventig en nog altijd nieuwsgierig. Mijn vader is bijvoorbeeld een echte gadget freak. Mijn Reverso vond hij dan ook prachtig. Het was trouwens leuk, ik kwam bij Jaeger op kantoor en daar lieten ze me de Reverso Classique zien.

 

Maar ik had allang op internet gestruind en was de Reverso Squadra Duetto Lady tegengekomen. Die heeft een omkeerbare kast met een witte of zwarte wijzerplaat en heel makkelijk verwisselbare horlogebandjes in allemaal leuke kleuren. Toen kreeg ik die. Ja, ongeduld is een van mijn zwaktes. Wat dat betreft is ‘time helemaal niet on my side’. Maar in mijn carrière wel. Ik ben altijd net iets vroeger dan de rest met nieuwe dingen. Denk net iets vooruit. Ik zou het dan ook enig vinden om in de een of andere denktank ideeën te spuien. Van de uitvoering ben ik niet, ik ben de katalysator. Ik gooi het in de groep, of in de band, en dan brengen de anderen de finesses aan. Ik geniet enorm van dat proces.”

Time After Time (Cindy Lauper)

“Dat is een van de mooiste nummers die er zijn. Miles Davis heeft het nog gecoverd: hij speelde het heel breekbaar op het North Sea Jazz Festival. Ik was dertien jaar en moest ervan huilen. Zelf speel ik het nummer niet. Daar moest ik maar afblijven, het is al zo goed gedaan.”

Right On Time (Red Hot Chili Peppers)

artikel0210img04

“Oh, ik was altijd op stipt tijd. En iedereen moest dus ook op tijd zijn. Zal wel met mijn Maagd-zijn te maken hebben, heel perfectionistisch. Dat heb ik gelukkig een beetje kunnen laten varen. Het is ook vrij moeilijk in de muziekwereld. Als je op tournee bent, wordt het altijd laat, die jongens willen nog uit en zo. En ik zat als een tutje-hola te wachten ’s ochtends. Vond dat ik een voorbeeldfunctie had. Ik vind het nog altijd niet netjes, maar ik kom nu ook wel eens te laat.

Wat ik wel nog altijd doe, en dat schreven jullie vijftien jaar geleden al, is mijn wekker zetten in mijn hoofd, als ik er ’s ochtends op een bepaalde tijd uit moet. Dan kijk ik op de klok, visualiseer in mijn hoofd hoe laat het nu is en draai dan in gedachten de wijzers van de klok naar de tijd waarop ik op moet staan. Ik word altijd op tijd wakker. Ja, mijn intuïtie werkt nog altijd feilloos.”